Een zware dag

Met een hoofd vol indrukken en allerlei beelden op mijn netvlies zit ik hier te schrijven. Maar laat ik bij het begin beginnen. Zondag een fijne kerkdienst gehad. We vierden ook het avondmaal. Bijzonder om juist daarin de verbondenheid te ervaren. Vooral in de lofprijzing daarna waar we aan mee konden doen. Er werd bijvoorbeeld gezongen Meer dan rijkdom. Ik zou willen dat jullie dat konden horen. Johan Smoorenburg had de preek en daar kon ik al meer van verstaan. De dienst duurde twee uur echt waar voor je geld.

Maandag dingen op het dorp gedaan. Ik probeer iedere dag even met Jojannke mee te gaan naat het bejaardenhuis. Er is daar een leuke oude meneer die de grootvader is van Dieuseul. Dieuseul is getrouwd met een dochter van Robert en Durkje de Vries. Deze man heeft iedere dag een petje op van Friesland. Een andere man van 71 werkt in de bananenplantage en heeft een gouden helm op. Hij is de chief.De mensen gaan me kennen en houden hele verhalen over allerlei kwalen. Ik zeg altijd maar 'oui'. Ik hoop dat dat goed is.

Dinsdag zijn we het binnenland ingegaan. Naar Leogane. Dit was het episch centrum van de aardbeving. En daar is mijn hoofd nu zo vol mee. De rit er naar toe duurde wel twee en een half uur waarvan anderhalfuur voor we de stad uit waren. Onderweg alleen maar rotzooi puin ingestorte hutjes en huizen. En mensen heel veel mensen. Ik merk terwijl ik dit schrijf dat ik niet kan overbrengen hoe dat is. Ik had zelf ook de beelden gezien op tv maar dit komt zo anders binnen. Mensen zijn aan het overleven, iedere dag weer. We reden langs Cité Soleil, een deel van de stad waar het gevaarlijk is en armer dan arm. Hier kan je ook niet doorheen dat is niet veilig. Maar om het te zien!!! Eindeloze velden met hutjes van karton en golfplaten en ook nog steeds tenten, allemaal tenten. Moet je je voorstellen hoe heet het wordt in die tenten. En straks begint het regenseizoen weer.

We reden langs een tentenkamp (geen officiele) waar 400.000 mensen wonen. Je wordt er beroerd van. In Leogane was een school en een kerk gebouwd met steun van Hart voor Haiti. De school is helemaal ingestort en de kerk is zwaar beschadigd. Alle hutjes in Leogane zijn ook ingestort. De directeur van de school liet ons zijn huis zien. Van golfplaten heeft hij een hutje gemaakt om te slapen en verder leven ze buiten. Al twee jaar! De kinderen krijgen nu les in een afdak met gordijnen ervoor. De kleuters zitten in de kerk.Men hoopt de school en de kerk te herbouwen t.z.t, maar ja dat geld he? Dit is een sombere blog. Johan zegt (en dat is zijn kracht):"Je moet je richten op de druppel. We doen wat we kunnen. We zijn niet alleen. Al die hulpverleners met elkaar maken verschil." Dus na zo'n dag kijken we naar dat wat er is en bidden we voor dit arme en mooie volk om een keer in hun lot. Om een goede leider. Iemand met hart voor z'n volk en met visie. Bidden jullie mee? Met ons zelf gaat het goed. We hebben ons ritme gevonden en voelen ons steeds meer thuis. Nogmaals heel hartelijk dank voor alle berichten die jullie sturen. We genieten daar erg van. Veel groeten van ons, Andre en Ineke.